Zeg Het Maar

Wie op zaterdag zich in het centrum van Ede begeeft loopt een verhoogd risico. Al winkelend is er kans dat je hem tegenkomt. Dan is er de mogelijkheid dat hij je letterlijk in het vizier krijgt. Ik heb het over Cees van Amersfoort die gewapend met een camera mensen aanspreekt.

Sommige Edenaren zijn op hun hoede en hebben een zesde zintuig hiervoor ontwikkeld. Al op grote afstand hebben ze de filmer van Ede TV ontdekt en maken zich dan snel uit de voeten. Anderen zien hun ultieme droom om op televisie te komen binnen handbereik. Opvallend manouvreren ze zich binnen het gezichtsveld van de lens. Hé, hier ben ik!

Cees heeft liever te maken met mensen die hij nietsvermoedend kan benaderen. Die dan plotseling oog in oog met de camera staan. Waarbij vluchten geen optie meer is. Elke keer is er dan weer de hoop op een spontaan gesprek. Maar heel vaak gaat het erg moeizaam. Zo, dit is uw momentje... zeg het maar. Wat moet ik dan zeggen? Alles wat u wilt. Ik heb eigenlijk niets te zeggen. Cees schakelt een tandje bij en vervolgt: Gaat u nog wat leuks doen dit weekend? Heeft u misschien nog wat te klagen? Hij zal de haperende woordenmachine wel aan de praat krijgen.

Ik ga vanavond bowlen. Oh... wat leuk, met wie ga je dan? De bouwsteentjes voor het gesprek stapelen zich langzaam op. Cees probeert er iets van specie tussen te krijgen zodat het nog ergens op gaat lijken. Aan het einde van elk gesprek mag de geïnterviewde dan het magische woord uitspreken. Wel spontaan hoor dicteert de cameraman nog. Als dan 'volgende' heeft geklonken valt er meestal een zware last van de schouders van de winkelende passant. Zo, dat zit er gelukkig op. Cees gaat op zoek naar een volgend slachtoffer en zoomt weldra op iemand anders in.

Toch moet ik iets bekennen. Heel vaak stopt thuis een rondje zappen abrupt bij het lokale Ede TV. Val ik in de nieuwste aflevering van 'Zeg Het Maar' of een herhaling hiervan. Ik blijf kijken en kan moeilijk verklaren waardoor dit komt. Het is zowel letterlijk als figuurlijk goedkope televisie. Gemakkelijker dan dit kun je het eigenlijk niet maken. Met plaatsvervangende schaamte en gekromde tenen voel ik soms met mijn plaatsgenoten mee.

Toch boeit het op een één of andere manier elke keer weer. Ik blijf gewoonweg hangen tot het programma is afgelopen. Waarom? Ik kan dat eigenlijk niet uitleggen. Een gedegen antwoord hierop moet ik schuldig blijven. In al haar eenvoud heeft het iets dat blijft trekken. Wat dat dan is? Weet u het wellicht? In dat geval... zeg het maar. Voor nu sluit ik af met: volgende!